Aan de zijkant van het maisveld staat een rand met verlept mais. Het is begin februari, wat me zegt dat dit strookje mais is vergeten, of genegeerd bij de oogst in september. Wat rest is een strook met verdorde planten, hangende bruine kolven, bedorven gevallen bladeren. Er moeten een hoop beestjes rondkruipen, gezien er bij elke stap een handje vogeltjes opvliegt wat voor me uit wegvliegt. Maar het is vergane glorie. Het dient niet meer het oorspronkelijke doel.

De vorige keer dat ik naast dit veld liep waren we op weg naar een vuurkorf waar een groep nieuwe zendelingen hun obstakels aan het vuur teruggaven. Zo hoopvol was het voor mij dat de oogst op de achtergrond werd binnengehaald, terwijl deze nieuwe arbeiders Gods zendingsveld ingingen. Nu in februari is het donker en koud wanneer we dezelfde tocht maken naar het kampvuur. Maar overdag is er wel een pauze voor deze bezichtiging.

Die oogst uit september is verwerkt, maar dit plukje staat er zielig bij. Het doet me denken aan een vertelling van Otto de Bruijne: “als de oogst niet word binnengehaald dan zal het vergaan, rotten, stinken. Is dat niet wat er in onze maatschappij gebeurt als er niet word ingespeeld op wat de noden zijn?”

De oogst die niet word binnengehaald zal rotten! Is dat niet wat er gebeurt in onze maatschappij, als zoekers niet geholpen worden om te zoeken; als jongeren niet met Youth for Christ in aanraking komen, als studenten niet door Navigators worden aangesproken, als de stad niet bereikt word met Agape City Movements, als… noem maar op! Al die bedieningen sturen hun nieuwe zendelingen naar onze training. Al die bedieningen houden zich bezig met het binnenhalen van de oogst.

En ik kan alleen maar bidden: Jezus, u belooft dat de oogst groot is, wilt u uw arbeiders uitzenden?

Column door Leendert de Jong
23 maart 2020 verschenen in IDEAZ